Hryssur kasta, hryssur fyljast
Gasella
Ætli það sé ekki bara fínt að vera ræktunarhryssa. Eftir að hafa haft það gott um veturinn á útigjöf með öllu tilheyrandi bíður maður eftir folaldinu inní sér að fæðast. Tryppalingurinn, folaldið sem maður eignaðist í fyrra, var tekinn undan snemma í vetur og hættur að bögga mann. Svo kemur vorið, með grænu grösunum og hlýrra veðri. Þegar rétti tíminn er kominn finnur maður að fylið vill fá að komast út, það er komið að köstun. Lítið kríli kemur í heiminn. Eigandinn vonar að það sé hryssa, en ég hef oft reynt að segja honum að það sé nú bara fifftí/fifftí að það komi hryssa.
Maður fer í stóðhestahólf, svolítið aumur ef maður fer á folaldsgangmálinu. En í stóðhestafhólfinu hittir maður fullt af skemmtilegum hryssum og einn flottan gæja.
Svo er maður sónarskoðaður fylfullur, vonandi. Fer svo aftur í heimahagann í Hamarsey og hittir allar gömlu vinkonurnar. Folaldið sem fæddist um vorið er orðið sjálfstæðara en sýgur þó alveg nógu fast alla þá mjólk sem það getur fengið úr spenunum manns. Sumarið nýtir maður í að flatmaga í sólinni, ala upp folaldið og safna forða fyrir veturinn.
Þegar haustar fer maður að loðna og hægir á sér, það er flott að komast á óbitinn, ferskan hausthagann. Þegar útigjöfin hefst er notalegt að þurfa ekkert að hafa of mikið fyrir hlutunum, rúnturinn frá heyrúllunni að vatnsbólinu er alveg nóg. Brátt kemur eigandinn og tekur tryppalinginn undan, fylið er að stækka.
